Bir insanin kalbinin cennetinde yasiyorken nasil olur da onun cehenneminde olabilirsin ki
Peki ya arafta kalirsan
Ne cennetteyim ne de cehennemde; araftayim. Araf kapisinin sadik bir neferiyim.
Ben Oguz Kücük bir cocukken ögrendim kadinlarin bu kainatta en yüce varliklar oldugunu. Vicdanimi
gözyaslarimin yagmur gibi aktigi zamanlarda, rüzgarin kulaklarima fisildadigi hüzünlü sarkiya emanet ettim.
Ve bir kadin tanidim, adi Müjgan... Tek bedende hapsolmus üc farkli karakter. Disimle, tirnagimla kaziyarak
kazandigim ne varsa her seyimi terk ettim onun icin. Yiktim gecmise dair ne varsa, yaktim gelecek
umutlarimi bir cirpida. Ihtirasi, ihaneti ve intikami onda ögrendim.
Nasil olurda bir insan size en güzel anlari yasatiyorken, farkinda olmadan en derin yaralari da acabilsin. Göze
degil gönle de indimi o perde, ne yapsaniz nafile.
Ben Oguz Dügümlere üflenen serlerin Müjganin bedeninde hayat bularak ruhuma azap verecegini bilmeden
sevdim. Bizi bitiren bu hikayede bir cikis yolu ararken kendimi demir parmakliklar ardinda gökyüzünü
seyrederken buldum.
Sahi; gidecek yeri, siginacak yari olmayanlarin, gökyüzüyle arasinda engel kalmasa ne cikar