Imam-i Rabbannin seckin sahabe olan Ehl-i Beyt sevgisindeki ölcüyü Ehl-i sünnet kimligine ilistirdigi görülmüstür. Ona göre her insan, Hz. Peygamber sevgisinin bir uzantisi olarak sevilmelidir. Onun isaret ettigi zatlar, onun tavsiye ettigi sekilde sevilirse fayda, yoksa zarar verir. Hiristiyanlar Hz. Isayi sevmekten fayda degil, zarar görmüslerdir. Cünkü onlar Hz. Isayi Allah icin degil, Allah olarak sevmek gibi bir ölcüsüzlüge düsmüslerdir. Sia da Ehl-i beyti sevmekten degil, onlari Hz. Peygamberin yerlestirdigi yerden alip farkli bir yere koyarak sevgideki ölcüsüzlük yüzünden zarar görmektedir. Imam-i Rabban, Hz. Peygamberin din ve Kuran hakkinda konustuklarinin vahiy eseri oldugunu ve bunlara karsi gelmenin bir iman meselesi oldugunu söylerken, Siayi sahabe hakkindaki tehlikeli isnatlarindan dolayi ikaz etmistir. Müslümani küfürle itham edenin ayni ithama maruz kalacagini hatirlatarak oldukca mühim bir ölcüye dikkat cekmistir. Cünkü üc halifeyi öven ifadeler, meshur hatta mütevatir hadis derecesindedir.
